Acizâneme Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî derler

Ulu babamın hicreti ile Asya’nın koynundan Anadolu’ya bir sevgi ve ilim katarı ile geldim

Ulu babam Hakk sevgiliye göçünce, onun can dostu ve gönül vârisi Seyyîd Muhakkik-i Burhâneddîn Tirmizî’nin lalalığında gençliğime eriştim

Bu yüce mürebbî de Hakk Çalab’a vuslat edince, şaşkın ve çâresiz bir şekilde figan ederken, hüzünlü ağlayışlarım göklere duâ misali erişmiş olacak ki, Hakk Teâla acizâneme Ulu Şems-i Tebrizî’yi sohbet ve yol arkadaşı olarak gönderdi

Tebrizli Şems ânsızın cânıma varıp, acizânemi aşk yoluna çekerek aşk odunda yaktı da yaktı… Böylece tüm varlığımı toprağımdan ve cürufumdan ayırarak zâtımı som bir altın eyledi

Ne mutlu ki, acizânem böylece Tebrizli Şems’in mücevheri oldum da, onun keremli ilmi ve nâfiz terbiyesiyle cümle günüllerin aşk burcuna bir zümrüd ü anka gibi kondum

Birgün vakt erişip Tebrizli Şems’le ayrılmadan önce, o Ulu Çalab acizâneme vasiyet etti ki; “İki gözümün nûru sevgili oğlum

Soylusun

Sözlüsün

Kelâmlısın

Bizde olmayan kelâm kudreti senin dilinde ve gönlündedir

Bana sadece bir insanı, yani seni tutuşturmak vasiyet edildi

Benim sana vasiyetim ise tüm insanların gönül çerağını kandil kandil yakıp tutuşturmandır

Artık bizden sonra, insanı insana yazasın! İnsanı insana anlatasın! Sohbetin insan, hikâyatın insan, murâdın insan, tilmizin insan, remzin insan, rengin insan ve dahi dengin insan olsun

Buyruğumuzdur!” İşte cânım evlâdım

Elindeki bu kitap, bu vasiyet üzerine sana yazıldı

Senden niyazım, &lsquo