İnsancıklar, Dostoyevski’nin 1846 yılında yayımlanmış ilk romanıdır

Eser öyle beğenilir ki dönemin önemli şairlerinden biri olan Nikolay Nekrasov “başyapıt” olarak değerlendirir, saygın bir eleştirmen olan Vissarion Belinski ise Dostoyevski’yi överek Rusya’nın yeni bir Gogol kazandığını söyler

Kitap, devlet dairesinde kâtip olan, orta yaşlı Makar Devuşkin ile onun yirmili yaşlarının başında olan genç akrabası Varvara Dobroselova arasındaki mektuplaşmalardan oluşur

Aralarında sevgi ve şefkat dolu bir ilişki vardır, içinde bulundukları sefalete rağmen, duygularını döktükleri o satırlarda huzur ve teselli bulurlar

Okur, bu iki karakterin bugünü ve geçmişi hakkında bilgi edinirken bir yandan da dönem Rusya’sındaki yoksul kesimin yaşamına dair pek çok çarpıcı gerçekle karşılaşır

Belinski tarafından Rusya’nın ilk toplumsal romanı olarak nitelendirilen İnsancıklar, edebi natüralizmin yaygın temalarından biri olan yoksulluğu konu edinmiştir