Cemal’i sevmek, hüzünle dostluktan, uzun hikâyeli aşk acısından geçenlerin işidir

Cemal onu sevenlere, gözüyle değil, ruhu ile bakmayı öğretir

Cemal’in trenleri vardı

Lokomotifler dolusu acı, aşk ve keder yüklü trenleri oldu daima

Huzur arayana huzur, aşk dili öğrenmek isteyene hoca, kederiyle başa çıkamayanlara omuz, aşkını söyleyemeyenlere lügattı

Huzurdu Cemal

Huzuru arayan huzurdu Cemalettin

Aşkın içine hapseder pişman eder, pişman olurdu ama yine de severdi kendince

Cesedin içinde atan bir yüreği olmadı hiçbir zaman

Yaşamak tanımın içinden çıkmadı hiç yaşantısı

Dibine kadar keder, dibine kadar aşk sancısı… Sonuna kadar aşktı

Cemal Süreya, her aşkta yeniden doğardı