Bütün renklerini sevdi hayatın, siyah hariç

Bazen bir gül bahçesinden geçti yolu: Bazen bir mayın tarlasında buldu kendini, nereye basacağını bilemedi

Gece olmak istedi öyle zamanlarda

Ama hep mavi baktı dünyaya

En çok maviyi sevdi, birde yeşili

Kendi gibi, beş duyum dediği çocukları gibi… Gönül bahçesi hep yeşil kalsın istedi

Bu yüzden hep şiir vardı

Şiir arkadaşı, şiir sırdaşıydı

Hissettikçe, hislendikçe yazdı be bir yanı hep şiir kaldı

Hayat bir armağandı, şiirleri ise Armağan’ın hayatı

Onun dizelerinde Armağan’ı bulacaksınız, şiir gibi kendi gibi… Yaşam yolu onu nereye götürürse götürsün, hangi renge bürünürse bürünsün dünya, o hep mavi bakacak ve yazacak