Nuri Pakdil’in tiyatro eserlerinde, insanın Tanrı’yı unutmasına bağlı olarak yaşadığı tedirginlik, düştüğü bunalım anlatılıyor

Şematik bir özgürlüğün insana bir şey kazandırmadığı hatırlatılıyor

Bu kitapların bize tuttuğu aynada, insan ve toplum gerçeklerini, yerli düşünceden uzaklaşarak karanlığa nasıl koştuğumuzu görüyoruz

“Çağın her çıkmazının temelinde hep Tanrıtanımazlık sorunu yok mu? Tanrı’yı unuttu çağın insanı, en çok da Tanrı’yı unuttu

İşte burada ortaya çıkıyor tiyatronun özgörevi: Tanrı’yı insana yeniden duyumsatmak

Yeniden insanı göğe baktırmak, gökle yer arasında ilişki kurdurmak

” Kalbimin Üstünde Bir Avuç Güneş’te, mekân, “MEZBAHA”dır

Ve toprakta kanın kurumadığı bu mezbahada, TANIK, “Öldürülenlerin kalp atışları eklenir benimkilerine” der

Gerçekten öldürülenlerin kalp atışları eklenmiyorsa bizimkilerine, bir ölüden farkımız kalır mı?